Introduction to the problem of free will

One of the main problems that have troubled philosophers after the discovery of the notion of “physical laws” is the questions of whether we have that thing that is called “free will” or not. In this article I attempt to clarify what great philosophers thoughts about the subject were and present some of my own ideas on it.

When we say that we have “free will” we mean that we somehow decide on our own on what to do and that we do not behave because something else made us behave like that. However from the time that science started discovering physical laws in the universe, a big question came to being: if everything in the universe behaves according to physical laws, then so does our mind. So are our thoughts and behaviour already determined by those physical laws? Are we really masters of our selfs or we just have the illusion of being free to decide?

The implications of free will’s existence

Science tells us that if we know the initial conditions and the physical laws governing a system, then we can predict its future behavior. Thus, if we know the initial conditions of our universe and all the physical laws that apply to its components, then we can predict everything that happens in it including the human behavior. Even in the quantum mechanics world of statistics, prediction is still there. Saying that there is a 60% possibility for A to happen and 40% for B to happen, is still a prediction (although there are many objections of whether the statistical results of quantum mechanics are a result of an inherent limitation of the universe or of an inherent limitation of our science). So is everything we do pre-determined? Or do we have a free will? If science predicts that a system, for example our brain, will behave in way A with a possibility of 98% and in way B with a possibility of 2% the question that arises is: can we behave in way C if we wish to do so?

Much of Arthur Schopenhauer’s writing is focused on the notion of will and its relation to freedom.

Is Hitler guilty for killing so many people or not since it was predetermined that he would do such a thing? We like to believe the first. Everybody likes to think that we are beings that decide for themselves. Everybody likes to think that we do have free will. That is why we feel responsible for our actions and we punish other people for their mistakes: it is because they are “their” mistakes and not the result of some physical processes in their brain upon which we have no power at all! Everybody is responsible for his actions because they are the result of his own free will! However it is impossible to prove that in the context of our current knowledge. Atheists like to think that they have thought that God does not exist on their own and not because it was pre-defined to do so. Skeptics tend to believe that they are skeptics because they thought it through and not because some initial conditions and laws made them to think that way.

Few people have thought about the implications of the existence of “free will”. In a fully “materialistic” (materialism is a dogma believed by many scientists today, who forget that noone has proved or shown that only matter exists in the cosmos) world of universal and absolute physical laws that define everything there is no room for free will (this is not the same as Carl Jung’s unconscious, which sometimes dictates the conscious actions: even in this case free will exists). The only way to justify the existence of free will is to base that existence on “something” that does not follow the physical laws as modern physics thinks of them (which are the ones which make everything predictable in the universe). The foundations of free will must be set on “something” that does not follow the logic “initial conditions” + “physical rules” => predictable behaviour. In that way free will opens the path for the only being that could deviate from the path of the physical laws – God (as a “first cause”)…Maybe our own free will is the result of us being made by God…

I think that the problem of “free will” points directly to the heart of the science and its limits we tend to forget: IF only matter and physical laws exist in the Universe, then given the initial conditions of the cosmos, everything is pre-determined. However everyone of us feels that he/she desides what he does. Our “feeling” of “decision” actually is totally NOT-compatible with the materialistic view of the world that some (not all – see Francis Collins for example) scientists have.

We must know that if we accept dogmatically that only protons and electones exist in the universe, then it is not possible to see anything spiritual in that universe even if it stood in front of our eyes. We should remember that metarialism is a dogma (and an extreme one to be exact) and not a proven case.

Only the acceptance of something like the thing called “spirit” by the ancient philosophers can lead to a free will which can bend the all-powerful natural laws and bypass them. Thus, the dualistic philosophical dogma (it is a dogma again, unfortunately we cannot be sure at this point) seems more well justified than the dogma declaring that nothing else than matter exists in the cosmos.

Greek article

Ο άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του ιδιαίτερο πλάσμα. Ανεξάρτητα του αν πιστεύει κανείς ότι είμαστε κάτι διαφορετικό από τα ζώα ή απλά μια βελτιωμένη έκδοση τους, ο καθένας μας κατανοεί ότι έχουμε κάτι “ανώτερο”. Το βασικότερο στοιχείο που καθορίζει αυτή την εντύπωση είναι η λεγόμενη “ελεύθερη βούληση” που διαθέτουμε. Όλοι μας συμπεριφερόμαστε όπως εμείς θέλουμε και όχι όπως ο “Θεός” ή κάτι “άλλο” θέλει αυτό. Πιστεύουμε ότι δεν είμαστε μαριονέτες, αλλά ανεξάρτητα όντα με τη δική τους ανεξάρτηση θέληση. Κατά πόσο είναι αλήθεια αυτό; Έχουμε πράγματι δική μας θέληση;

Η βασική αντίρρηση στην ύπαρξη ελεύθερης βούλησης είναι η ίδια η επιστήμη. Στόχος της επιστήμης είναι η ανακάλυψη των φυσικών νόμων που ισχύουν στο σύμπαν. Αν γνωρίζεις την αρχική κατάσταση ενός συστήματος και τους νόμους που ισχύουν σε αυτό, τότε μπορείς να προβλέψεις το μέλλον του συστήματος. Η “πρόβλεψη” μέσω της επιστήμης της κίνησης των πλανητών ή της πορείας μιας σφαίρας που βλήθηκε από ένα όπλο, θέτει ένα πρόβλημα που πολλοί μας προτιμούμε να παραβλέπουμε: αφού και εμείς ανήκουμε στο φυσικό σύστημα του σύμπαντος και υπακούμε στους φυσικούς νόμους, μήπως όλα όσα κάνουμε είναι ήδη προκαθορισμένα; Αν κάποιος γνωρίζει όλες τις αρχικές συνθήκες του σύμπαντος κόσμου και όλους τους νόμους που διέπουν την κίνηση κάθε σωματιδίου ή κύματος μέσα σε αυτό, θα μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια το μέλλον του; Η επιστήμη μας αυτό λέει. Η λογική πάνω στην οποία έχουμε χτίσει την επιστήμη μας αυτό λέει. Μπορεί να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι “αποφασίζουμε”, αλλά στην ουσία απλά βιώνουμε αυτό που ήδη έχει προκαθοριστεί από τις αρχικές συνθήκες του σύμπαντος και τους φυσικούς του νόμους. Πόσο αλήθεια μπορεί να είναι ένα τέτοιο σενάριο;

Αν κανείς εξετάσει το ζήτημα με καθαρά επιστημονικά εργαλεία, δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί ότι η μοίρα μας είναι προκαθορισμένη. Δεν μπορούμε να θεωρούμε ότι η επιστήμη μας δίνει τη δυνατότητα να προβλέπουμε τα πάντα αν γνωρίζουμε τις αρχικές συνθήκες και τους εφαρμοζόμενους νόμους, αλλά όχι την ανθρώπινη συμπεριφορά. Δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι όλα είναι προβλέψιμα, αλλά όχι η κίνηση των μορίων και ατόμων στο ανθρώπινο σώμα και εγκέφαλο. Αν υπάρχουν καθολικοί φυσικοί νόμοι, τότε αυτοί θα ισχύουν και για τα ανθρώπινα πρωτόνια και ηλεκτρόνια. Ακόμα και η κβαντική στατιστική πιθανότητα του να βρεθεί ένα σωματίδιο σε ένα σημείο με πιθανότητα 40% και σε ένα άλλο σημείο με πιθανότητα 60% είναι πρόβλεψη. Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούμε να προβλέψουμε και τι πιθανότητες έχουμε να πούμε “γειά σου” αντί για “τι κάνεις;” ένα πρωινό και μάλιστα με ακρίβεια δεκαδικού; Ή μήπως να προβλέψουμε τι πιθανότητες υπάρχουν να χωρίσουμε τη γυναίκα μας μετά από έναν έντονο τσακωμό; Η κβαντομηχανική έβαλε ένα όριο στο κατά πόσο μπορούμε πράγματι να προβλέψουμε με ακρίβεια τη θέση και την ταχύτητα ενός σωματιδίου, αλλά χωρίς να θίγει στο ελάχιστο το αξίωμα της ύπαρξης γενικών (καθολικών) φυσικών νόμων που είναι τελικά κατανοήσιμοι από τον άνθρωπο οι οποίοι βοηθούν στην πρόβλεψη της μελλοντικής συμπεριφοράς ενός συστήματος. Επιπλέον πρέπει να θυμόμαστε ότι ακόμα δεν έχει διαφαφηνιστεί το τι ακριβώς σημαίνει η στατιστική “αβεβαιότητα” που εισάγει η κβαντομηχανική – αν αυτή συνδέεται με μια εγγενή αδυναμία της επιστήμης όπως εμείς την έχουμε θεμελιώσει ή αν έχει σχέση με μια αδυναμία που υπάρχει εγγενώς στο σύμπαν. Και τι σημαίνει όμως ότι υπάρχει μια αδυναμία να προβλέψουμε ακριβώς τη θέση ενός σωματιδίου εξαιτίας μιας ατέλειας της αντίληψης μας για τον κόσμο; Σημαίνει μήπως ότι αν με κάποιον τρόπο αυτή η ατέλεια αρθεί, θα μπορέσουμε να κάνουμε ακριβή πρόβλεψη χωρίς πιθανοτικές παραμέτρους;
Η ουσία είναι ότι κάθε έκφανση της επιστήμης (ακόμα και η στατιστική κβαντομηχανική) αναφέρεται σε συστήματα τα οποία μπορούμε να αναλύσουμε για να βγάλουμε συμπεράσματα για τη μελλοντική τους συμπεριφορά. Με άλλα λόγια κάθε έκφανση της επιστήμης σήμερα μας λέει ότι θεωρητικά θα μπορούσαμε να βγάλουμε συμπεράσματα πρόβλεψης και για την ανθρώπινη συμπεριφορά. Ανεξάρτητα τους είδους της γραφής (δεκαδικοί, ποσοστά, άρρητοι αριθμοί), η ουσία είναι πως η μοίρα μας είναι γραμμένη κάπου και απλά περιμένει να τη διαβάσουμε…

Το ερώτημα λοιπόν είναι: αν το μέλλον ενός φυσικού συστήματος όπως το σύμπαν (ή ο ανθρώπινος εγκέφαλος) είναι προκαθορισμένο, υπάρχει χώρος για αυτό που αποκαλούμε “ελεύθερη βούληση”; Αν είναι προκαθορισμένο ότι υπάρχει πιθανότητα κατά 98% να κάνουμε το Α και κατά 2% να κάνουμε το Β, μπορούμε εμείς τη στιγμή που θα έρθει η ώρα να δράσουμε να “αποφασίσουμε” να κάνουμε το Γ; Τα όσα ανέφερα παραπάνω δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για ελεύθερη βούληση. Είναι ανόητο το να πιστεύουμε πως η επιστήμη μπορεί να μας αποκαλύψει την αλήθεια για τα πάντα (άρα και να κάνει προβλέψεις), αλλά πως η ανθρώπινη συμπεριφορά θα μένει πάντα εκτός πεδίου έρευνας της λόγω της “ελεύθερης βούλησης”. Και όμως σχεδόν όλοι μας πιστεύουμε ότι έχουμε ελεύθερη βούληση. Θεωρούμε ότι οι πράξεις μας είναι δικές μας και όχι απλά το αποτέλεσμα φυσικών διεργασιών στον εγκέφαλο μας πάνω στις οποίες δεν έχουμε καμία εξουσία. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος για τον οποίο τιμωρούμε τους άλλους για τα λάθη τους: γιατί είναι “δικά τους” λάθη και όχι κάτι προκαθορισμένο. Πως όμως όλοι μας έχουμε αυτή την “ψευδαίσθηση”; Γιατί έχουμε αυτή την “ψευδαίσθηση”; Με τα δεδομένα τα οποία έχουμε αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να αποφανθούμε οριστικά για το αν η ελεύθερη βούληση είναι μια πραγματικότητα ή μια ψευδαίσθηση. Από τη στιγμή που δεν έχουμε ακόμα κατανοήσει πως λειτουργεί ο ιός της γρίππης, είναι αλαζονικό να πιστεύουμε ότι μπορούμε να μιλάμε για το αν υπάρχει ή όχι ελεύθερη βούληση. Η τελική ετυμηγορία αποτελεί αυτή τη χρονική στιγμή θέμα πίστης. Το περίεργο όμως είναι ότι στο θέμα αυτό όλοι σχεδόν οι άνθρωποι συμφωνούν – άθεοι, αγνωστικιστές και θεϊστές το ίδιο. Τι δημιουργεί αυτή τη συμφωνία;

Αυτά που γράφω αυτή τη στιγμή έχουν προκαθοριστεί; Ή ξαφνικά “αποφάσισα” να τα γράψω; Θέλω να πιστεύω το δεύτερο. Όταν κάποιος φονεύει κάποιον άλλον το κάνει επειδή το αποφάσισε ή επειδή ήταν προκαθορισμένο από πριν να τον σκοτώσει; Ο Χίτλερ φταίει που σκότωσε τόσους ανθρώπους ή δεν φταίει επειδή ήταν προκαθορισμένο από το σύμπαν να το κάνει; Η ποινική μας δικαιοσύνει πιστεύει το πρώτο. Κάποιος είναι άθεος επειδή έτσι είναι προκαθορισμένο να σκέφτεται ή επειδή έτσι αποφάσισε με το δικό του μυαλό να σκέφτεται; Οι άθεοι θέλουν να πιστεύουν το δεύτερο. Κάποιος συγγραφέας δημιουργεί ένα αριστούργημα που σκέφτηκε ή απλά καταγράφει σε ένα χαρτί σκέψεις στο μυαλό του ήδη καθορισμένες από την πρώτη στιγμή δημιουργίας του σύμπαντος; Όλοι μας που τον διαβάζουμε θέλουμε να πιστεύουμε το πρώτο. Κάποιος είναι ορθολογιστής επειδή είναι η μοίρα του να σκέφτεται έτσι ή επειδή έτσι σκέφτηκε ο ίδιος; Θέλει να πιστεύει το δεύτερο…
Ο καθένας είναι ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ για τις πράξεις του ακριβώς επειδή αυτές είναι το αποτέλεσμα της ελεύθερης του βούλησης. Στο κρίσιμο ερώτημα του αν υπάρχει ελεύθερη βούληση, όλοι οι άνθρωποι απαντάνε με μια φωνή “ναι”! Έτσι πιστεύουμε. Δύσκολα όμως το αποδεικνύουμε…

Αυτό που λίγοι όμως έχουν αναρρωτηθεί είναι το ποιες είναι οι επιπτώσεις της ύπαρξης τελικά “ελεύθερης βούλησης”. Σε ένα σύμπαν όπου όλα καθορίζονται από καθολικούς φυσικούς νόμους, η ελεύθερη βούληση δεν μπορεί να υπάρχει. Για να υπάρξει πρέπει να αρύεται την ίδια της την ύπαρξη από κάτι “εκτός” του σύμπαντος κόσμου, από κάτι που δεν ανήκει στο σύστημα του κόσμου τούτου και κατά συνέπεια δεν υπακούει στη λογική “αρχικές συνθήκες + φυσικοί νόμοι => καθορισμός μελλοντικής συμπεριφοράς”. Για να υπάρξει “ελεύθερη βούληση” πρέπει να υπάρχει κάτι που δεν υπακούει στους φυσικούς νόμους που κάνουν τα πάντα προβλέψιμα. Η ύπαρξη της ελεύθερης βούλησης ανοίγει το δρόμο για την παραδοχή της ύπαρξης αυτού που συχνά αποκαλείται “Θεός”…Ίσως η ελεύθερη βούληση του καθενός μας να είναι αποτέλεσμα του ότι έχουμε φτιαχτεί καθ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση Του…

Αν λοιπόν στο σύμπαν υπάρχουν μόνο φυσικοί νόμοι και ύλη που υπακούει σε αυτούς, τότε δεν υπάρχει “ελεύθερη βούληση”. Ωστόσο η αίσθηση μας είναι ότι εμείς αποφασίζουμε για αυτό που κάνουμε. Η λύση του αινίγματος πρέπει να αναζητηθεί στο δόγμα του υλισμού το οποίο διαπνέει πολλούς (όχι όλους) επιστήμονες σήμερα. Και πρέπει να θυμόμαστε ότι ο υλισμός είναι δόγμα και όχι αποδεδειγμένη υπόθεση…